📚 خیلی از عادت ها از بچگی شکل می گیره. مثل عادت به کتاب خوانی... اگه برای بچه ها کتاب بخوانیم، بگذاریم کتاب بخوانند، مدام بابت تا شدن و یا احیانا پاره شدن کتاب به آنها تذکر ندهیم، می توانیم کودک را با کتاب دوست کنیم. ‌ بچه های حسینیه کودک، برای یکشنبه ها لحظه شماری می کنند. تا به کتابخانه بروند. کتاب انتخاب کنند، کتاب بخوانند و کتاب امانت بگیرند. #کتاب #کتابخوانی #کتاب_کودک #پنج_ساله #حسینیه_کودک_شهید_چمران #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

🎉 💡 پیشنهاد شماره سه برای کوچکتر ها ‌ 🎊 دوست داریم همه تو ثواب و شادی این عید، شریک باشند. ‌ 📣 می تونیم همراه بچه ها قبض هایی رو برای بزرگتر ها درست کنیم. قبض هایی برای دریافت پول های نذری شون. ‌ 🖌 بچه های کوچک تر می تونند نقاشی بکشند. ‌ 🖋بچه های بزرگتر، می تونند نوشتن قبض ها رو به عهده بگیرند. ‌ 🍛این قبض ها رو به بزرگتر ها میدیم تا تو اطعام غدیر شریک باشند. ‌ 📝 بچه های بزرگتر می تونند رو قبض ها احادیث مربوط به اطعام غدیر رو بنویسند. ‌ 💳 بعد از جمع آوری پول، می تونید یا خودتون غذا تهیه کنید و با کمک بچه ها بین نیازمندان پخش کنید و یا به جاهایی که این کار رو انجام می دهند تحویل بدین. ‌ ✅ اینجوری بچه ها خودشون رو تو کارهای مربوط به جشن، شریک می دونند و با یکی آداب این عید، یعنی اطعام آشنا میشن. ‌ ✨قبول باشه ازتون✨ ‌ #جشن_بزرگ #عید_امیر #برکه_رنگین_کمونی #عید_غدیر #من_کنت_مولاه_فهذا_علی_مولاه #عید_ولایت #کودک #شیعه #عید_شیعیان

📚 خیلی ها دوست دارند فرزندشون کتاب خون بشه. اما چه جوری میشه بچه هارو به مطالعه و کتاب خوانی تشویق کرد؟ ‌ 👈 تابلو رکورد کتاب خوانی کلاس اولی ها. ‌ دخترهای کلاس اولی از کتاب خانه، کتاب امانت می گیرند و می خوانند. به تعداد کتاب هایی که می خوانند، کتابک شان را جلو می برند. #کلاس_اولی_ها #کتاب_خوانی #مطالعه #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

🎉 غافلگیری به سبک چمرانی... ‌‌ دخترهای پیش دبستانی، کلاس شان را برای روز معلم و غافلگیر کردن معلم شان تزیین کردند... ‌‌ #شش_ساله_ها #پیش_دبستانی_ها #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران #حمزه_دوران #چمرانی_ها #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران

☀ از آسمان ها روی زمین آمدیم، جایمان شد آغوش مادرهایمان... بزرگ شدیم کم کم راه افتادیم، دویدن یاد گرفتیم و پریدن. پنج ساله شدیم وارد حسینیه کودک شهید چمران شدیم و باز هم بازی کردیم... پیش دبستانی رفتیم.... یک سال دیگر هم گذشت شدیم کلاس اولی، دیگر فقط بازی نمی کردیم کارهای مهم دیگری هم بود که باید انجام میدادیم کتابهای زیادی را باید میخواندیم حتی کتابهای زیادی را هم باید می نوشتیم. بزرگ‌تر شدیم... و شدیم همین جمع هشت نفره بچه های کلاس دوم، بزرگ‌ترین بچه های ادبستان دخترانه حمزه دوران... چمیار شدیم گاهی به آشپزخانه رفتیم، گاهی خدمات و کتابخانه... بعضی از روزها هم باید با بچه های کوچکتر بازی می کردیم. یک شب که همه خوابیدیم خواب دیدیم بزرگ‌تر شده ایم ولی هنوز در چمران درس میخوانیم، کارهایمان هم بزرگ‌تر شده بود، یک روز در هفته مسئول پختن ناهار کل مدرسه بودیم، خرید مواد غذایی هم با خودمان بود. یک چرخ خیاطی بزرگ در کلاس داشتیم و برای بچه هایی که از ما کوچکتر بودند خیاطی می کردیم و لباس می دوختیم، کتابخانه بزرگی در کلاسمان بود که گاهی وقتها بعد از ظهر ها که همه رفته بودند در مدرسه می ماندیم و کتاب می خواندیم. شده بودیم معلم کوچکتر بچه های محله، بعضی از روزها را به پارک می رفتیم و به بچه ها درس می دادیم. کارهای هنری مان روز به روز بهتر می شد، کلاس ما شده بود شبیه کلاس هنرمندان انقدر که از سفال و مجسمه و نقاشی و کلاژهای مختلف در شده بود... باز هم بزرگ‌تر شدیم انقدر که در آغوش همه ما بچه هایمان بود..... تصمیم گرفتیم مدرسه ای بسازیم مثل ادبستان حمزه دوران تا بچه هایمان آنجا به اندازه ما کودکی کنند و به وقت بزرگ شدن آنقدر بزرگ شوند که از پس هر کاری بر بیایند... ‌ پ.ن: بخشی از نمایش نامه ی کلاس دومی ها در #جشن_تکلیف و بندگی شان #کلاس_دومی_ها #ادبستان_دخترانه_شهید_چمران #مجتمع_آموزشی_شهید_چمران #نماز

من معلم نیستم ولی این سال‌ها این نعمت به من داده شد که کنار بچه‌ها و معلم‌ها باشم و ارتباط‌شان را ببینم. معلم‌هایی که غذای بچه‌های ۴و۵ ساله را با مهربانی برایشان جمع‌وجور می‌کردند. معلم‌هایی که بدون هیچ ابراز ناراحتی، لباس‌های بچه‌های کوچک و بزرگ را عوض کرده و در شخصی‌ترین کارهایشان به آن‌ها کمک می‌کردند. معلم‌هایی را دیدم که با تب و مریضی شدید به مدرسه آمدند. معلم‌هایی که نوبت گذاشتند برای سفر اربعین و از علاقه بسیار باارزش‌شان گذشتند. معلم‌هایی را دیدم که پابه‌پای بچه‌ها می‌دوند، از بلندی‌ها بالا می‌روند و بچگی می‌کنند تا بچه‌ها نشاط پیدا کنند. معلم‌هایی را دیدم که به عیادت بچه‌ها می‌روند، پابه‌پای مشکلات خانوادگی بچه‌ها اشک می‌ریزند، از هزینه خودشان برای بچه‌ها هدیه می‌خرند و با ذوق تمام کادوهایشان را تقدیم بچه‌ها می‌کنند. معلم‌هایی را دیدم که از راه‌های دور و نزدیک، بچه به بغل، با سختی و با نیت‌های خوب و پاک به مدرسه آمدند و هروقت لازم شد اضافه‌تر ماندند تا کار بچه‌ها زمین نماند. معلم‌هایی که به مدرسه کمک کردند، کلاس آنلاین برگزار کردند، تمام کارهایی را که سخت‌شان بود و بلد نبودند یاد گرفتند تا ذره‌ای در رشد بچه‌ها وقفه نیفتد. من این فرصت را داشتم کسانی را در این سال‌ها ببینم که از خودشان گذشتند تا بچه‌ها بهتر بزرگ شوند. کسانی که از وابسته بودن بچه‌ها به خودشان ناراحت نبودند و سعی کردند کمک کنند بچه‌ها با کمال آرامش ذره ذره قد بکشند. خدارا شکر می‌کنم که در این مدت معلم‌های زیادی دیدم و معلم‌های زیادتری داشتم! معلم‌های چمران، دختران و پسران شهید چمران، خواهران و برادران من، با هیچ واژه‌ای و با هیچ هدیه‌ای هیچ‌وقت نخواهم توانست ذره‌ای از چیزهایی که به من یاد دادید را جبران کنم چه برسد به عمر و جوانی که پای بزرگ‌شدن تک تک بچه‌ها گذاشتید دعا می‌کنم عمرتان پربرکت باشد و این نعمت تا مادامی که هستید بر سرتان مثل باران بهاری تند و باحرارت ببارد.